Ontdek 50 meditaties van Pasen tot Pinksteren

Allen werden vervuld van de H.Geest 

Version française ci-dessous

Ria Willems 

Waarover gaat het Pinksterverhaal?   Over begeestering.  Een begeestering die mensen overkomt en die hun angst verandert in vreugde.  

Er leeft in mensen een diep verlangen naar begeesterende momenten, naar ontmoetingen vol glans en geestdrift. Begeestering zet het leven in een nieuw licht en laat mensen herademen. Maar vaak gaan onze dagen voorbij zonder zulke momenten.  Dan glijden mensen langs elkaar heen als schepen in de nacht, of botsen zij tegen elkaar aan, of raken zij verloren in een chaotische zee.  Het Pinksterverhaal gaat over zulke ontredderde mensen, die verloren lopen in angst en desillusie. 

Lees meer

« Suis-moi ! »

Nederlandse versie hieronder

Fabien Van Vlodorp

« Il y a encore beaucoup d’autres choses que Jésus a faites » 

Ayant répondu à la demande de Jésus, Pierre se met donc en route vers son destin : il va suivre Jésus et être le pasteur de ses brebis. Ce choix ne le retranche pas du monde des hommes, au contraire. Sa naturelle bienveillance pour son ami Jean et son destin paraît bien humaine. Mais la réponse de Jésus le renvoie à l’essentiel : son destin à lui et la manière de l’assumer. « Chacun sa route, chacun son chemin »… dit la chanson.  

Lees meer

Mener simplement sa vie chrétienne

Nederlandse versie hieronder

Justin Adriko

Au dernier verset de l’extrait de l’évangile de ce jour, l’évangéliste prend soin d’éclairer son lecteur sur le sens de la réaction de Jésus après le triple aveu de l’amour de l’apôtre Pierre par rapport à lui. « Il indiquait par-là, dit-il, le genre de mort par lequel Pierre devait glorifier Dieu ». 

Glorifier Dieu par la mort peut paraître paradoxal. Ceci me rappelle la réaction de Jésus devant l’annonce de la maladie de son ami Lazare : « Cette maladie n’est pas mortelle ; elle est pour la gloire de Dieu… » (Jn 11, 4).  

L’expérience de la foi bute souvent à des situations difficiles où notre fidélité est mise à dure épreuve. Et c’est souvent dans les méandres de ces noirceurs existentielles qu’il faut retrouver les signes de la présence divine.  

Lees meer

Allen geschapen naar het beeld en gelijkenis van de Ene

Version française ci-dessous

Jo Van Hoorde

In tegenstelling tot de andere evangelieverhalen, waar Jezus alleen gaat bidden in Gethsemane terwijl de leerlingen op een afstand en nauwelijks wakker kunnen blijven, vertelt de evangelist Johannes dat Jezus bidt in de nabijheid van de leerlingen. Jezus heeft hen net uit de doeken gedaan wat er staat te gebeuren en hoe hij hen in de toekomst ook nog nabij zou zijn. Maar dan verandert de vorm, de toon van het gesprek helemaal. Jezus begint met een gebed.  

Daarom denk ik dat, in tegenstelling tot wat een makkelijke en gangbare uitleg is, Jezus hier geen instructies geeft over hoe de leerlingen de kerk moeten organiseren, of de boodschap moeten uitdragen, of zich zouden moeten toeleggen op de oecumenische dialoog, die op dat moment zelfs nog moet uitgevonden worden. Jezus is hier niet aan het preken, aan het uitleggen, neen, hij bidt. 

Lees meer

Assumés de Pied en Cap

Nederlandse versie hieronder

Raphaël Devillers

Dans sa présentation des adieux de Jésus à ses disciples, Jean montre comment il assume ses disciples de manière globale : vraiment des pieds à la tête.   

D’abord à l’inverse du messie impérial en surplomb, Jésus se présente comme un serviteur de basse condition qui s’agenouille devant chaque disciple pour lui laver les pieds. Se laisser purifier par un sauveur pauvre et accepter à son tour de se mettre au service des autres, voilà la première condition.  

Ensuite Jésus nourrit leurs corps en partageant son repas : chacun reçoit « une bouchée » de pain. Car le disciple a besoin du Pain de Vie pour vivre la communion avec les autres, limiter sa voracité et s’engager à  nourrir ceux qui ont faim. 

Lavés et nourris, les disciples sont atteints en leurs cœurs : ils peuvent entendre, pour la première fois, le commandement nouveau : « Aimez-vous les uns les autres comme je vous ai aimés ». Ils  découvrent leur faiblesse: communauté fragile et poreuse où certains trahissent leur attachement et où le premier responsable peut renier le Maître. 

Lavés, nourris, instruis de l’axe nouveau de leur vie et du péché de l’Église, les disciples reçoivent la lumière dans leurs têtes : 3 chapitres d’enseignements (14-16) les consolent, les mettent en garde contre la haine du monde. Mais aussi ils les rassurent grâce aux promesses du don de l’Esprit qui les confortera, les instruira, les défendra. 

Alors, après qu’il leur ait longuement regardé et parlé avec tendresse, Jésus lève les yeux aux ciel et parle d’eux à son Père. De pied en cap, dans notre être et nos relations horizontales, nous sommes emportés dans le grand élan de la prière du Fils  vers le Père.  

« Je prie pour eux et pour ceux qui accueilleront leur parole et croiront en moi. Que tous soient un, comme toi, Père, tu es en moi et moi en toi. Qu’ils soient un en nous, eux aussi, pour que le monde croie que tu m’as envoyé ».  

Est-ce le modèle de mission que nous suivons ? 

Fr Raphaël Devillers, O.P.  

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 20, 28-38
  • Ps : 67, 29-30, 33.34c.35a, 36
  • Évangile : Jn 17, 11b-19 

Gevat van kop tot teen

Raphaël Devillers

In zijn voorstelling van Jezus' afscheid van zijn leerlingen laat Johannes zien hoe Hij zijn leerlingen op een allesomvattende manier benadert: werkelijk van kop tot teen.   

In tegenstelling tot de boven alles en allen uittorende keizerlijke messias, stelt Jezus zich op als een nederige dienaar die voor elke leerling knielt om zijn voeten te wassen. De eerste vereiste voor leerlingen van Jezus  is dat men zich laat zuiveren door een arme verlosser en dat men op zijn beurt aanvaardt ten dienste te staan van anderen.  

Dan voedt Jezus hun lichaam door zijn maaltijd te delen: ieder krijgt "een mondvol" brood. Want de leerling heeft het Brood des Levens nodig om in gemeenschap met anderen te leven, om zijn gulzigheid te beperken en zich in te zetten om de hongerige te voeden. 

Gewassen en gevoed, worden de leerlingen in hun hart geraakt: voor het eerst horen zij het nieuwe gebod: "Heb elkander lief zoals Ik u heb liefgehad". Zij ontdekken dan ook hun zwakheid: een broze en poreuze gemeenschap waar sommigen verraad plegen aan  hun trouw aan Jezus en waar de verantwoordelijke van de groep de meester kan verloochenen. 

Gewassen, gevoed, onderricht in de nieuwe leer maar ook in de zwakheid van de Kerk, wordt ook hun hoofd verlicht: drie hoofdstukken (Jo.14-16) troosten de leerlingen en waarschuwen hen tegen de haat van de wereld. Maar zij stellen hen ook gerust want de Geest wordt hen beloofd,  de Geest die hen zal troosten, onderrichten en verdedigen. 

Dan, nadat Hij hen lange tijd heeft aangekeken en met tederheid tot hen heeft gesproken, slaat Jezus zijn ogen op naar de hemel en spreekt over hen tot zijn Vader. In ons horizontale zijn en onze horizontale relaties, van kop tot teen,  worden wij opgenomen in de grote dynamiek van het gebed van de Zoon tot de Vader.  

"Ik bid voor hen en voor hen die hun woord zullen aanvaarden en in Mij geloven. Mogen zij allen één zijn, zoals U, Vader, in Mij bent en Ik in U. Mogen zij ook één zijn in ons, opdat de wereld gelooft dat U Mij gezonden hebt.  

Is dit het zendingsmodel dat wij volgen? 

Pater Raphaël Devillers, O.P.  

Lezingen van de dag:

  • Hand.20, 28-38: Afscheidsrede van Paulus te Efeze
  • Joh.17, 11b-19: Dat zij één mogen zijn zoals Wij

Crédit photo : iStock / mikdam

Leven-gevende ervaringen

Version française ci-dessous

Marie-Ann de Cocker

De superlatieven en levendigheid waarmee Lucas de ontmoeting van Elisabeth en Maria beschrijft zijn opvallend: Maria vertrekt met spoed - meteen sprong het kind op – met luide stem - met heel mijn hart - met al mijn adem -  alle generaties prijzen mij gelukkig - grote dingen heeft de Machtige met mij gedaan - iedere generatie weer - … 

De diepe inspirerende ervaring van gezien te zijn in de geringheid en kwetsbaarheid is niet te beschrijven. Woorden buitelen over elkaar, ook superlatieven volstaan niet om die ervaring uit te drukken.  

Op leven schenken staat geen leeftijd. Je bent nooit te oud (Elisabeth) of te jong (Maria). Wat aan dat schenken vooraf gaat is tot leven geroepen zijn, gewekt zijn door een Liefde die groter is dan alles wat we zelf kunnen bedenken. 

De ontmoeting van Elisabeth en Maria én deze van hun nog ongeboren kinderen evoceert die leven gevende ervaring.  

Het stemt tot nadenken. Dit verhaal gaat over alle generaties…. Dus ook over ons?!  

Hoe, door wie of wat ben ik tot leven geroepen en hoe kan ik op mijn beurt leven schenken en anderen tot leven roepen. Die opdracht lezen we bij Lucas. Die opdracht is in wezen heel eenvoudig maar ook uitdagend: de geringsten zien, hun kwetsbaarheid erkennen, in respectvolle open dialoog ons medemens-zijn ontdekken, elkaar aanspreken op onze kracht.  

Waar dat gebeurt, gebeurt God.  

Ik zie het bij gezinnen die vluchtelingen ondersteunen en bij de verenigingen waar armen het woord nemen: vaak wordt daar leven geschonken en worden ze mooier mede-mens aan elkaar.  

Ik zie het bij onderwijsmensen die op stap gaan met leerlingen die  men ‘lastig’ noemt: dat er leven geschonken wordt en betrokkenen de kans krijgen om medestanders te worden. 

Ik zie ook dat tot leven roepen en leven schenken niet gebeurt: waar mensen zich verheven voelen boven anderen, waar mensen benomen zijn door dagelijkse zorgen om gezondheid of geld, waar politici bezig zijn met de volgende verkiezing in plaats van met hun opdracht tot gemeenschapsopbouw nu.  

Bidden wij voor alle ongezienen om nabije mensen en leven-gevende ervaringen. 

Lezingen van de dag:

  • Sef.3, 14-18a Hij jubelt om u van vreugde
  • Of Rom.12, 9-16b: Beoefent de gastvrijheid
  • Lc.1, 39-56: Het bezoek aan Elizabeth

Des rencontres vivifiantes

Marie-Ann de Cocker

Les superlatifs avec lesquels Luc décrit la rencontre entre Élisabeth et Marie sont frappants : Marie part en toute hâte ; l'enfant a immédiatement jailli ;  d'une voix forte ; de tout mon cœur ; de tout mon souffle ; toutes les générations me louent ; grandes choses que le Puissant m'a faites ; toutes les générations encore,… 

L'expérience d'être accueilli et reconnu dans sa petitesse et sa vulnérabilité est indescriptible. Les mots s'entrechoquent, même les superlatifs ne suffisent pas à exprimer cette expérience. Il n'y a d’ailleurs pas d’âge pour découvrir cela et accueillir le don de la vie. On n'est jamais trop vieux (comme Elisabeth) ou trop jeune (comme Marie) pour cela. Ce qui précède ce don de la vie, c'est d'être appelé à la vie, être porté par un Amour plus grand que tout ce que nous pouvons imaginer. La rencontre entre Elisabeth et Marie et celle de leurs enfants encore à naître évoquent cette expérience de vie.  Cette histoire concerne toutes les générations....  et elle nous invite à méditer sur notre propre vie. 

Comment, par qui ou par quoi suis-je appelé à la vie et comment puis-je à mon tour donner la vie et appeler les autres à vivre ? C'est la tâche que nous lisons dans Luc. Cette mission est très simple, mais elle comporte aussi un défi : regarder les plus petits, reconnaître leur vulnérabilité, découvrir nos semblables dans un dialogue respectueux et ouvert…  Là où cela se produit, Dieu se révèle.  

Dans ma vie, je vois cela dans les familles qui soutiennent les réfugiés et dans les associations où les pauvres sont accueillis : souvent, la vie y est donnée et ils deviennent des êtres humains plus beaux les uns pour les autres.  Je le vois chez les enseignants qui s’en sortent avec des élèves dits "difficiles": la vie est donnée et les personnes concernées ont la possibilité de devenir davantage humaines ! 

Mais nous voyons aussi tous ces lieux où l'appel à la vie n’est pas entendu : là où les gens se croient au-dessus des autres, là où les gens sont pris par des soucis du quotidien, là où les politiciens sont davantage occupés par la prochaine élection que par leurs missions… 

En cette fête de la visitation, prions pour tous ceux qui ne sont pas vus et visités, afin qu’ils puissent faire l’expérience de vraies rencontre vivifiantes.   

Lectures du jour :

  • 1re lect. : So 3, 14-18 ou Rm 12, 9-16b
  • Cantique : Is 12, 2, 3, 4bcd, 4e-5, 6 
  • Évangile : Lc 1, 39-56 

Crédit photo : iStock / SeventyFour

Un souffle nouveau

Nederlandse versie hieronder

Joseph Baraka

« Nous n’avons même pas entendu dire qu’il y a un Esprit Saint »  (Act 19, 2)

Frères et sœurs, nous qui avons reçu l’Esprit Saint au baptême et à la confirmation, en quoi sommes-nous différents de ces disciples d’Éphèse qui, eux, avaient encore une excuse ?

Quant aux disciples marchant avec Jésus, le message était pourtant devenu clair. Le Christ n’était plus un Dieu qui se cache : « maintenant tu parles sans figures… à cela nous croyons ». Mais avaient-ils alors pour autant compris ce qu’impliquait une telle foi ? Aux yeux de Jésus, non : « l’heure est venue où vous serez dispersés chacun de votre côté et me laisserez seul ». L’épreuve du témoignage sera difficile pour confirmer cette profession de foi : « nous croyons que tu es sorti de Dieu ». Pour Jésus, les disciples devront être capables de vivre la paix en lui, même et surtout au milieu de la persécution. N’est-ce pas le sens de la Résurrection ? Vivre la plénitude du Dieu vivant même là où les signes sont durs. Vivre la victoire sur le monde, dans un monde où nous aurons à souffrir : vivre la victoire dans le combat.

Lees meer

Verlangen naar het water dat leven geeft

Version française ci-dessous

Jan Degraeuwe

De zondag tussen Hemelvaart en Pinksteren geeft ons de gelegenheid om nog even stil te staan bij het afscheid van Jezus en ons de vraag te stellen hoe het nu verder moet. In de lezingen van vandaag komen de thema’s afscheid, getuigenis en toekomst aan bod. 

De evangelist Johannes heeft vóór het lijdensverhaal een lange afscheidsrede geplaatst. Jezus sluit de toespraak af met een gebed. Aan het einde bidt Jezus voor wie Hem niet rechtstreeks hebben gekend, maar door het getuigenis van de leerlingen tot het geloof zullen komen. Het kernwoord van zijn gebed is eenheid. In de zeven verzen van dit slotgebed wordt de eenheid tussen Vader, Zoon en mensen samengeweven. Er is de eenheid van Jezus met de Vader, de eenheid van de gelovigen met Jezus en de Vader en tenslotte de eenheid tussen de gelovigen onderling. Jezus bidt voor de eenheid tussen alle mensen: “Laat hen allen één zijn, Vader.” Dit gebed voor eenheid steunt op de eenheid van Jezus en zijn Vader, maar de eenheid onder de mensen moet tonen wie Jezus en de Vader zijn. De mensen moeten de eenheid gestalte geven. Eenheid is gave en opdracht. 

Lees meer

« Demandez et vous recevrez » : Pas si vite !

Nederlandse versie hieronder

Pierre-Paul Boulanger

A lire trop rapidement le passage de l’Évangile de Jean d’aujourd’hui, on pourrait croire qu’il suffit de demander quelque chose au nom du Christ pour le recevoir. On risque vite d’être déçu ! 

« Demandez au Père en mon nom. » Là est la clé. Faire quelque chose au nom de quelqu’un n’est pas une démarche banale. Il faut avoir établi un lien de confiance avec cette personne pour qu’elle vous mandate à parler en son nom. Pour nous, Chrétiens, cette confiance c’est notre foi en l’Évangile, imprégné de l’enseignement du Christ. Cela suppose une longue relation avec Lui, qui nous a permis de nous rapprocher, de nous comprendre, de nous entendre, de devenir amis, frères.

Lees meer

Y a-t-il une joie inaltérable ?

Nederlandse versie hieronder

Christian Eeckhout

« Sois sans crainte. Continue de parler car je suis avec toi » (Ac 18,9c-10a).  

Avez-vous remarqué que lorsqu’un enfant se cogne la tête ou tombe à terre,  il s’étonne, puis  se met à pleurer. Jusqu’à la découvre d’autre chose qui lui change les idées, lui fait oublier ce mauvais coup. Et alors il est capable de sourire à nouveau. Nous aussi pouvons être surpris, attristés  des calomnies et injustices en ce monde.   

Lorsque « le monde se réjouira » (Jn 16,20c) de Jésus crucifié et des  persécutions de ses disciples, il y aura, certes, des raisons d’être tristes. Mais l’Evangile nous rappelle qu’une joie nouvelle existera. S’il y a de la joie à la naissance d’un être humain (cf. Jn 16,21d), combien plus à la vue de Jésus relevé de la mort. Après la Passion de Jésus vient sa résurrection !  Le psalmiste propose alors à « tous les peuples : « acclamez Dieu en cris de joie ! » (Ps 46,2).  

La joie du chrétien n’est ni naïve ni superficielle ; elle provient de ce que Jésus est victorieux de la haine par son amour, victorieux de la mort par son pardon,  victorieux des tentations par sa confiance en Dieu son Père et en l’homme son frère ! Le monde nouveau du royaume de Dieu est advenu, la tristesse peut disparaître à coup sûr.  Après avoir pleuré, Marie Madeleine (Jn 20,11.13.15) annonce hardiment qu’elle « a vu le Seigneur » (Jn 20,18b). Paul à son tour transmet la joyeuse nouvelle de l’accomplissement des paroles que Jésus avait dites : « Vous aussi, vous voilà tristes, mais je vous verrai de nouveau et votre cœur sera dans la joie, et votre joie nul ne vous l’enlèvera. » (Jn 16,22).  

A notre tour de communiquer cette grande joie messianique de ce que Jésus vit, est vivant au-delà de la mort,  est Le Vivant qui remplit de joie les disciples (cf. Jn 20,20) et réalise la promesse  de l’enfantement annoncé au livre d’Isaïe (Is 66,14), celle de la joie inaltérable de la vue de Dieu. 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 18, 9-18
  • Ps : 46, 2-3, 4-5, 6-7 
  • Évangile : Jn 16, 20-23a  

Is onze vreugde onverwoestbaar?

Christian Eeckhout

"Wees niet bang, maar spreek, en zwijg niet. Ik ben met u" (Handelingen 18:9c-10a).  

Is het u al opgevallen dat een kind dat zijn hoofd stoot of op de grond valt, eerst verbaasd  is en dan begint te huilen ? Tot hij iets anders ontdekt dat zijn aandacht trekt en hem zijn val doet vergeten. En dan kan hij weer lachen.  

Ook wij kunnen verbaasd en bedroefd zijn over de lastertaal en het onrecht in deze wereld.   

Wanneer "de wereld zich verheugt" (Joh 16,20) over de kruisiging van Jezus en de vervolging van zijn leerlingen, zullen er zeker redenen zijn om bedroefd te zijn. Maar het Evangelie herinnert ons eraan dat er een nieuwe vreugde zal zijn. Als er al vreugde is bij de geboorte van een mens (vgl. Joh. 16, 21), hoeveel te meer dan  bij de aanblik van Jezus die uit de dood is opgewekt. Na het lijden van Jezus komt zijn opstanding! De psalmist stelt dan ook voor : « Klap in de handen,o volken, juich God toe met jubelzang », (Ps 47:2).  

De vreugde van de christen is niet naïef of oppervlakkig; zij komt voort uit het feit dat Jezus de haat overwint door zijn liefde, de dood overwint door zijn vergeving, de verzoekingen overwint door zijn vertrouwen in God, zijn Vader, en in de mens, zijn broeder! De nieuwe wereld van het Koninkrijk Gods is aangebroken, droefheid kan verdwijnen.  Na gehuild te hebben, verkondigt Maria Magdalena (Joh 20:11, 13, 15) vrijmoedig dat zij "de Heer heeft gezien" (Joh 20:18b). En Paulus brengt op zijn beurt het blijde nieuws  dat de woorden van Jezus vervuld werden : "Ook gij zijt bedroefd, maar wanneer Ik u zal weerzien, zal uw hart zich verheugen en uw vreugde zal niemand u kunnen ontnemen." (Joh 16,22).   

Het is nu aan ons om deze messiaanse vreugde te verkondigen, dat Jezus leeft, dat Hij leeft voorbij de dood, Hij is de Levende die de leerlingen vervult met vreugde (vgl. Joh 20,20), die de belofte vervult die in het boek Jesaja wordt aangekondigd (Jes 7,14), de belofte van de onverwoestbare vreugde bij het zien van God. 

Lezingen van de dag:

Lees meer

Wat staan jullie daar toch naar de hemel te kijken?

Version française ci-dessous

Marc Christiaens

De Hemelvaart van de Heer… Is Jezus nu echt ten hemel gevaren? Hoe moeten we ons dat concreet voorstellen? Dat u met deze vraag niet goed overweg kunt, kan ik me best indenken. U moet ook van mij niet het verlossend antwoord verwachten. En als het u een troost mag wezen… ook onze evangelist Lucas lijkt het allemaal niet zo goed te weten.  

Lucas is de auteur van onze beide lezingen. De eerste was het begin van zijn tweede boek, gekend als 'Handelingen van de Apostelen', geschreven in de loop van de jaren 80. Onze evangelielezing is het slot van zijn evangelieboek dat hij tien jaar eerder schreef. 

Lees meer

En chemin vers la vérité

Nederlandse versie hieronder

Ignace Berten

À leur manière les deux textes de ce jour ont un fort retentissement pour le présent de notre Église. Dans les Actes des Apôtres, c’est le récit de l’expérience difficile de Paul à Athènes, haut lieu de la culture grecque. Paul a essayé de rencontrer cette culture non dans sa dimension philosophique si importante, mais dans la pratique religieuse du public tout-venant. Ce fut un échec cuisant : dès qu’il annonce Jésus ressuscité, on lui dit : « Là-dessus nous t’écouterons une autre fois. » 

Nous vivons dans un autre monde que celui de Paul. Notre société est sécularisée et marquée par une forme de laïcité parfois antireligieuse. Mais l’expérience religieuse n’a pas disparu. Elle a pris de multiples formes : Nouvel Âge, mystiques orientales, diverses offres bien-être, pleine conscience… Y voir une porte grande ouverte pour une expérience moderne de la foi est une fausse route. Rejeter en bloc ces expériences n’est pas responsable. Comment discerner au service d’une foi authentiquement évangélique ? 

Dans l’évangile, Jésus annonce la venue de l’Esprit de vérité. « Il vous conduira dans la vérité tout entière. » Que dit Jean à la communauté à laquelle il s’adresse par ces paroles mises sur les lèvres de Jésus ? Il n’affirme pas que, par l’Esprit déjà donné, la communauté possède la plénitude de la vérité. Bien au contraire, en utilisant le futur, il dit aux croyants qu’ils sont et seront toujours en chemin vers la vérité.  

Nous sommes en chemin vers la vérité, avec tous les autres véritables chercheurs de vérité, c’est bien pourquoi le pape François nous invite à participer au processus synodal. François dit que dans le présent l’expérience de foi de tous les croyants doit être entendue pour avancer sur ce chemin de vérité et que la façon concrète dont la vérité évangélique s’incarne dans l’Église doit prendre figure multiple. Il préfère le polyèdre, volume à multiples facettes, que la sphère, volume sans différences. Quelles différences peuvent enrichir la communauté de foi selon les lieux et les cultures ? 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 17, 15.22–18, 1
  • Ps : 148, 1-2, 11-12, 13.14b
  • Évangile : Jn 16, 12-15 

Op de weg naar de waarheid

Ignace Berten

De twee teksten van vandaag vinden elk op hun manier een weerklank in de Kerk van vandaag. In de Handelingen van de Apostelen lezen we het verslag van Paulus' teleurstellende ervaring in Athene, het centrum van de Griekse cultuur. Paulus trachtte deze cultuur te ontmoeten, niet in haar allesoverheersende filosofische dimensie, maar in de godsdienstige praktijk van het grote publiek. Het was een jammerlijke mislukking: zodra hij de verrezen Jezus ter sprake bracht, kreeg hij te horen: "Daarover zullen we een andere keer naar je luisteren”. 

Wij leven in een andere wereld dan die van Paulus. Onze samenleving is geseculariseerd en wordt gekenmerkt door een vorm van secularisme die soms anti-religieus is. Maar de religieuze ervaring is niet verdwenen. Ze heeft echter vele vormen aangenomen: New Age, oosterse mystici, diverse wellness-aanbiedingen, mindfulness... Als we dit interpreteren als een open poort voor een moderne geloofsbeleving zitten we wellicht op het verkeerde spoor. Maar het is ook niet verantwoord om deze ervaringen bij voorbaat af te wijzen. Hoe kunnen wij een correct onderscheid maken ten dienste van een authentiek evangelisch geloof? 

In het evangelie kondigt Jezus de komst van de Geest van de Waarheid aan. "Hij zal u in alle waarheid leiden”. Wat wil Johannes zeggen tegen de gemeenschap die hij aanspreekt met deze woorden die hij Jezus in de mond legt? Hij zegt niet dat de gemeenschap, door de reeds gegeven Geest, de volheid van de waarheid bezit. Integendeel, door de toekomstige tijd te gebruiken, zegt hij de gelovigen dat zij altijd op weg zijn en zullen zijn naar de waarheid.  

Wij zijn op weg naar de waarheid, samen met alle andere waarachtige zoekers naar de waarheid, en daarom nodigt paus Franciscus ons uit om deel te nemen aan het synodale proces. Franciscus zegt dat in deze tijd de geloofsbeleving van alle gelovigen gehoord moet worden om verder te komen op de weg van de waarheid en dat de manier waarop de evangelische waarheid in de Kerk concreet gestalte krijgt een meervoudige vorm moet aannemen. Hij denkt daarbij aan een veelvlak, een volume met vele facetten, eerder dan aan een bol, een volume zonder verschillen. Welke verschillen kunnen de geloofsgemeenschap op verschillende plaatsen en in verschillende culturen verrijken? 

Lezingen van de dag:

  • Hand.17, 15.22-18, 1: Paulus’rede op de Areopagus
  • Joh.16, 12-15: De Geest zal u tot waarheid brengen

Crédit photo : iStock / saiva

Verhalen van ongeziene goedheid en hoop

Version française ci-dessous

Tommy Vandendriessche

Eind februari vielen Russische troepen Oekraïne binnen. Op dat moment was ik terug thuis, om na een lange ziekenhuisopname, verder te herstellen. Ik had het verblijf in het ziekenhuis beleefd als een periode van bezinning. Voor het eerst had ik ervaren wat het was om me helemaal te moeten (en mógen) overgeven aan de zorgen van anderen.  

Uit zelfbescherming nam ik me voor geen mediabeelden van de gruwelijke oorlog te bekijken. Ik volgde het nieuws, gedoseerd, via de geschreven pers. Mijn ervaring is dat spectaculaire en gruwelijke beelden mijn inlevingsvermogen niet noodzakelijkerwijs aanscherpen.  

Lees meer

La surdité du monde !

Nederlandse versie hieronder

Dominique Oliviver

« On vous exclura des assemblées » (Jn 16, 2) 

Jésus prépare ses disciples à dépasser l’impensable, à traverser l’incompréhension que suscite sa Parole qui le conduira jusqu’à la mort. Cette mort qui pourrait bien aussi les concerner. C’est la force de la parole du Christ qu’ils vont reprendre à leur compte qui va les mettre en difficulté au risque de leur vie. Parole subversive, parole de contestation d’un ordre établi où il y a des dominés et des dominants.  Est-ce que les choses ont vraiment changé, en deux mille ans et des poussières ? 

Lees meer

Op eigen vleugels

Version française ci-dessous

Marc Christiaens

Weer begint onze evangelielezing met dat neutrale: “Jezus zei eens tot zijn leerlingen…”. Maar toch is deze tekst geen ‘zomaar een terloopse uitspraak’. Jezus reageert op een opwerping van een van zijn apostelen, Judas Taddeüs. Die onderbrak Jezus tijdens diens afscheidsrede op Laatste Avondmaal: “Heer, hoe komt het dat Gij U wel aan ons, maar niet aan de wereld zult openbaren?” (Joh. 14.22). 

Jezus had het al de hele tijd over zijn nakend heengaan gehad. Deze apostel vroeg zich af – en wellicht een aantal collega’s met hem - of het niet goed zou zijn dat Jezus, nu het nog kon, een overtuigend zichtbaar teken zou stellen, iets spectaculairs misschien, waarmee Hij aan heel Jeruzalem en ver daarbuiten zou duidelijk maken dat Hij de langverwachte Messias is. Taddeüs was bang dat, als Jezus uit circulatie verdween, de leerlingengroep zou kunnen uiteenvallen - zo gaat dat vaak met religieuze bewegingen als hun charismatische leider wegvalt – en dat het brede publiek dan nooit zou weten dat Jezus van Godswege gezonden was geweest tot heil van alle mensen.  

Lees meer

Le monde nous hait

Nederlandse versie hieronder

Philippe Henne

"Qui sème dans les larmes moissonne en chantant" (Psaume 125, 5)  

Le monde plein de haine dont parle Jésus est déjà dans notre cœur.  C’est le monde de la plainte et des jérémiades.  Il y a ce curieux plaisir de toujours se lamenter sur les églises vides et le petit nombre de vocations.  Cette sinistrose est si solidement établie dans nos cœurs qu’elle nous empêche même de voir les belles choses que le Seigneur nous offre.  Oui, les églises sont peu remplies, mais cela nous donne d’autant plus la possibilité de créer une vraie communauté fraternelle.  C’était impossible jadis avec les foules qui encombraient les allées.  Cela devient réalisable avec le petit nombre que nous sommes.  C’est à nous de construire notre paroisse autour de projets concrets.  Nous nous plaignons du petit nombre de vocations.  Tant mieux ! Nous pourrons d’autant mieux les accueillir et nous enrichir de leur façon nouvelle et personnelle de vivre la foi.  Ils nous dérangent ? C’est la preuve qu’ils sont vivants.  Ils nous rappellent sans doute de façon maladroite l’importance des certaines prières que nous avons oubliées, comme le chapelet ou le chemin de croix.  

Ne laissons pas le fleuve de la vie passer devant nous alors que nous restons assis, pleurant et gémissant sans fin.  Connaître Jésus-Christ est une trop belle chose pour la laisser pourrir dans le marécage du désespoir.  La foi est un défi à relever sans cesse.  Elle est une richesse à partager.  Levons-nous et allons à la rencontre des malades et des personnes isolées.  Si nous n’avons que de tristes paroles dans la bouche, taisons-nous et écoutons Dieu nous parler à travers les plus pauvres.  Arrêtons de nourrir le serpent qui dévore notre cœur.  Ouvrons les portes de notre âme aux douces paroles pleines de tendresse que Dieu nous murmure chaque jour.  

Philippe Henne

Lectures du jour :

  • 1re lect.: Ac 16, 1-10
  • Ps: 99, 1-2, 3, 5
  • Évangile: Jn 15, 18-21

De wereld haat ons

Philippe Henne

"Die onder tranen zaaien, zij oogsten met gejuich" (Psalm 126:5)  

Diep in ons hart is er die wereld vol haat waarover Jezus spreekt. Het is de wereld van klagen en zeuren.  Het is merkwaardig hoe we er genoegen in scheppen om steeds weer te klagen over de lege kerken en het geringe aantal roepingen.  Deze sinistere houding is zo stevig in ons hart verankerd dat zij ons verhindert om de mooie dingen te zien die de Heer ons schenkt.  Ja, de kerken zitten niet vol, maar dit geeft ons des te meer gelegenheid om een echte gemeenschap te vormen.  De volle kerken van vroeger maakten dit veeleer moeilijk. Met de kleine aantallen van nu wordt het wel mogelijk. Het is aan ons om onze parochie op te bouwen rond concrete projecten.   

We klagen over het kleine aantal roepingen.  Des te beter! Wij zullen hen des te beter kunnen ontvangen en ons verrijken door hun nieuwe en persoonlijke manier om het geloof te beleven.  Storen ze ons? Dat is het bewijs dat ze leven.  Zij herinneren ons ongetwijfeld op een onhandige manier aan het belang van bepaalde gebeden die wij vergeten zijn, zoals de rozenkrans of de kruisweg.  

Laten we de rivier van het leven niet langs ons heen laten stromen terwijl wij zitten te wenen en te jammeren.  Jezus Christus kennen is een geschenk. We mogen dat geschenk niet laten wegkwijnen in het moeras der wanhoop.  Geloof is een uitdaging die steeds opnieuw moet worden aangegaan.  Het is een rijkdom die gedeeld moet worden.  Laten we opstaan en naar zieken en eenzamen gaan. En als het ons niet lukt om een vreugdevolle boodschap te brengen, laten wij dan zwijgen en luisteren naar God die door de armsten tot ons spreekt.  Laten we stoppen met het voeden van de slang die ons hart verslindt maar laten wij de deuren van onze ziel openen voor de zachte woorden van tederheid die God ons elke dag influistert.

Philippe Henne

Lezingen van de dag:

  • Hand.16, 1-10: Timoteüs wordt reisgezel
  • Joh.15, 18-21: Ik heb u uit de wereld gekozen

Crédit photo : iStock / Ildar Abulkhanov

Hou van elkaar!

Version française ci-dessous

Kristel Boeckx

Onlangs gaf mijn vader mij het bidprentje van mijn overgrootmoeder (1882-1958). Daarin stond: ‘De dierbare overledene opende steeds haar huis en hand voor al wie in nood was en hulp behoefde.’ Haar leven samengevat: ten dienste staan van alle mensen, die op haar pad kwamen, zonder uitzondering. Ze was geen vrouw van grote woorden, maar streefde ernaar te leven volgens de opdracht die Jezus ons in Joh.15,12-17 geeft: ‘Heb elkaar lief.’ Simpele woorden, maar dikwijls zo moeilijk om te doen én blijvend vol te houden.  

Lees meer

Valoir son pesant d’amour

Nederlandse versie hieronder

Didier Croonenberghs

Dans l’évangile de Jean, c’est au moment précis de la trahison que la « gloire » est manifestée. La gloire de Dieu —son pesant d’amour— se manifeste donc pleinement à l’instant où commence la passion, dans l’acte d’amour qui va jusqu’à donner sa vie librement pour ses amis. L’amour n’est donc pas un commerce, un donnant donnant. Jésus ne dit pas « Aimez-moi comme je vous ai aimés », mais « Aimez-vous comme je vous ai aimés ». L’amour qui vient de Dieu est donc circulation de vie. Il inscrit de la permanence, de l’éternité, dans l’impermanence de nos désirs. Et si nous sommes tous convaincus qu’il faut aimer —pas besoin de l’évangile pour nous le dire—la nouveauté de ce commandement est bien d’aimer comme Jésus nous a aimés. C’est-à-dire d’avoir le courage d’aimer comme lui. 

Lees meer

Gave en opgave

Version française ci-dessous

Jan Degraeuwe

In de Bijbel symboliseren de wijnstok en de wijngaard het joodse volk en het land Israël. In psalm 80 staat hiervan een uitgewerkte allegorie. God heeft een wijnstok uitgegraven in Egypte en in Kanaän geplant. De wijngaard werd bewerkt en bracht veel druiven voort, maar soms werd zijn ommuring vernield en werd hij leeggeplunderd. Bevrijding en ontrouw keren steeds terug in de geschiedenis van het joodse volk. In de afscheidsrede vergelijkt de evangelist Johannes Jezus met de wijnstok, de Vader met de wijngaardenier en de volgelingen van Jezus met de ranken die vruchten dragen. Na het eerste “Ik ben de ware wijnstokhoren we hoe de wijngaardenier zijn wijngaard onderhoudt. Je wordt leerling van Jezus door zijn woord, dat maakt je tot een goede rank. Het dragen van vruchten is het thema na het tweede “Ik ben de wijnstok”. De rank kan maar vruchten dragen door zijn verbondenheid met de wijnstok, maar moet ook zelf zijn bijdrage leveren. De relatie tussen Jezus en de gelovige is een gave en een opgave. Als we toelaten dat Jezus door ons werkt, zetten we zijn werk in de wereld verder. De wijngaardenier heeft veel wijnstokken in zijn wijngaard. Laten we ervoor zorgen dat onze druiven mee geperst worden en een goede wijn opleveren.

Lezingen van de dag:

  • Hand.15, 1-6: Strijdvraag nopens de besnijdenis
  • Joh.15, 1-8: Wie in Mij blijft, draagt veel vrucht

Don et mission

Jan Degraeuwe

Dans la Bible, la vigne et le vignoble symbolisent le peuple juif et la terre d'Israël. Le psaume 80 est, par exemple, une allégorie particulièrement développée sur ce thème. Dieu a arraché sa vigne en Égypte et l'a plantée à Canaan. Sa vigne produisait ainsi beaucoup de raisins. Cependant, la clôture la protégeant était régulièrement détruite et la vigne pillée. Délivrance et infidélité sont ainsi des thèmes récurrents dans l'histoire du peuple juif. Dans son discours d'adieu, l'évangéliste Jean reprend cette thématique et compare à plusieurs reprises Jésus à la vigne, le Père au vigneron et les disciples de Jésus aux branches qui portent du fruit. Après le premier passage où Jésus dit qu’il est « la vigne véritable », nous lisons aujourd’hui comment le vigneron soigne sa vigne. Nous devenons disciple de Jésus grâce à sa parole, qui fait de nous une bonne vigne. Porter du fruit est le thème qui suit le deuxième passage en Jean où Jésus se compare à la vigne. La vigne ne peut porter du fruit que par sa relation avec le cep, mais elle doit aussi apporter sa propre contribution. La relation entre Jésus et le croyant est ainsi à la fois un don et une mission. Lorsque nous laissons Jésus œuvrer à travers nous, nous poursuivons son œuvre dans le monde. Le vigneron a ainsi de nombreuses vignes dans son vignoble. Faisons en sorte que nos raisins soient pressés ensemble et produisent un bon vin.   

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 15, 1-6
  • Ps : 121, 1-2, 3-4ab, 4cd-5
  • Évangile : Jn 15, 1-8

Photo by Peter Schad on Unsplash

Là où est la paix Dieu habite

Nederlandse versie hieronder

Ludovic Namurois

« Je vous laisse la paix, je vous donne ma paix. » (Jn 14, 27) 

Nous aimerions parfois faire percevoir d’emblée à nos interlocuteurs la nuance que nous mettons dans l’emploi de certains mots. Malgré sa richesse, la langue française ne le permet pas toujours sans un recours plus ou moins heureux à la périphrase ou autres figures de style. 

Au début de l’Évangile de ce jour, Jésus utilise une répétition qui devrait attirer notre attention sur un déplacement sémantique : la paix qu’il nous laisse n’est peut-être pas de même nature que celle qu’il nous donne. La première expression est une salutation commune. En répétant « je vous donne ma paix », il souligne que ses mots ne sont pas une simple formule de politesse, une phrase convenue, un « bonjour » distrait, mais qu’il est porteur d’une paix différente de celle du monde pour ses disciples. 

Lees meer

Geen supermensen gevraagd

Version française ci-dessous

Ignace D’hert

Twee lezingen die op het eerste gezicht niets met elkaar te maken hebben. Toch vinden beide een verankering in het verhaal van de voetwassing door Jezus. Het gebaar dat zijn hele optreden samenvat. Hét teken van een leven in dienstbaarheid. Heel de afscheidsrede van Jezus wordt erdoor gedragen (Joh. 13-17). De voetwassing geldt als levenshouding die Jezus wil doorgeven. Hij gelooft dat zijn levenswerk verder gaat, over zijn dood heen. Hij heeft vertrouwen in zijn leerlingen. Ze liggen hem nauw aan het hart. “Ik noem u geen dienaars meer, u heb ik vrienden genoemd” (15, 15). Er ligt een grote intimiteit in deze woorden. Het klinkt als een soort mystiek testament. Jezus weet zich gedragen door een grote hand die hem vasthoudt.

Lees meer

Op weg naar een synodale kerk

Version française ci-dessous

Ignace D’hert

Op weg naar een synodale kerk: de slagzin voor allen die zich inzetten voor een levendige geloofsgemeenschap. Paus Franciscus is één van de voortrekkers. Opvallend is dat, want hij opent hiermee de weg naar een kerk waarin hij niet langer alléén aan het hoofd staat. Sterker nog, hij pleit voor een samengedragen verantwoordelijkheid waarin lokale kerken meer armslag krijgen. Geen paus  buiten of boven de kerk, maar een “primus inter pares” (de eerste onder gelijken). Hij sluit hiermee aan bij een verzuchting die reeds geruime tijd leeft aan de basis. Het seksueel  misbruik en de manier waarop daarmee is omgegaan zijn een onmiskenbare trigger die wijst naar een grondige hervorming van de kerkelijke structuren. De kerk is uiteraard geen democratie maar ze kan alleen maar haar profijt doen door een aantal democratische beginselen in haar schoot te integreren. In een recent document van de Duitse kerk wordt dit beginsel nog verder toegepast op heel concrete kerkelijke situaties. Het gaat onder meer over de gelijkwaardigheid van mannen en vrouwen, ook wat het kerkelijk ambt betreft. Of over de openheid voor de goddelijke openbaring die niet alleen te vinden is in de Bijbel en kerkelijke traditie maar ook in de tijdgeest en de geloofszin van de gelovigen (sensus fidelium). 

Lees meer

Le ministère comme « lieu de service » !

Nederlandse versie hieronder

Jean-Bertrand Madragule Badi

Si un joueur est fatigué ou blessé pendant un match de football, il est remplacé par un autre. L’Apôtre Matthias, dont l’Église célèbre la fête le 14 mai, serait en football un joueur venu du banc de touche. Son nom signifie donné par Yahvé, c’est-à-dire don de Dieu.  

L’Église primitive est à la veille de la Pentecôte (Ac 2, 1-13) ! Elle se prépare à recevoir l’Esprit Saint. Après sa Résurrection, Jésus a passé 40 jours sur la terre avec ses disciples jusqu’au moment où Il est remonté au Ciel. Et selon Luc, ce fut à Jérusalem le jour de l’Ascension (Ac 1, 4-14). Il faut maintenant rétablir non seulement la relation de Jésus et de l’Église primitive avec Israël, mais aussi rétablir le cercle des Douze qui est devenu incomplet à cause de la trahison de Judas Iscariote, les Douze qui font référence aux douze tribus d’Israël. 

Lees meer

Le chemin, la vérité et la vie

Nederlandse versie hieronder

Soeur Marie Monnet

« Je suis le chemin, la vérité et la vie ». Et pourtant, certains jours l’horizon semble particulièrement bouché. Quand Jésus prononce ces paroles, l’heure est justement très sombre. Les disciples n’ont pas de visibilité. « On ne sait même pas où tu vas ». Ils se sont investis, y ont cru, sacrifiant d’autres projets pour suivre ce type qui les a interpellés sur les bords du lac de Galilée. Une folie, se disent-ils peut-être maintenant que l’aventure semble tourner court. Que vont-ils devenir ? Pour marcher, encore faut-il savoir où l’on va. L’énigme est entière pour eux, comme pour nous parfois, et c’est à la foi profonde que Jésus appelle.  

Pas la foi quand tout va bien. Pas la confiance quand l’autre est sympa et original. Mais la foi quand c’est poisseux, bourré de problèmes. La foi quand on est pétrifié. La foi quand l’ami devient l’ennemi. La foi quand les portes se ferment, même les plus familières. La foi quand il pleut des jours et des jours et des jours. La foi quand le corps se dérobe. La foi quand le mensonge règne, et la bêtise qui va avec.  

On se dit alors « Je n’y crois plus ». Mais c’est justement dans cette lourdeur-là, d’un sabbat imposé, qui n’a rien de reposant, d’une patience tant de fois éprouvée qu’elle est épuisée, d’une énergie disparue, que résonnent les paroles de Jésus : le chemin, la vérité, la vie. Cela sera donné, non comme le fruit de mes efforts, de mon intelligence ou de ma volonté, non comme le but de mes actions et de mes prétentions. Cela sera donné comme par surprise et gratuitement, à tous ceux qui veulent bien l’accueillir, y compris ceux qui sont complètement paumés, les losers, les vaincus. Car « le chemin, la vérité et la vie » ne sont pas que des mots, c’est quelqu’un, mystérieusement présent. On est au fond d’un trou mais, par miracle, « il » vient nous sauver. Alors jaillit, quand on ne l'attend plus, une rencontre, un projet, une solution et, par-delà la mort, nous l’espérons, la Résurrection.  

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 13, 26-33
  • Ps : 2, 1.7bc, 8-9, 10-11
  • Évangile : Jn 14, 1-6 

De Weg, de Waarheid en het Leven

Zuster Marie Monnet

"Ik ben de weg, de waarheid en het leven”. En toch, op sommige dagen lijkt de horizon bijzonder donker. 

De woorden van Jezus klinken ook voor de leerlingen erg duister.  Ze verstaan het niet. "We weten niet eens waar je heen gaat”. Zij hebben in Hem geïnvesteerd, in Hem geloofd, andere projecten opgeofferd om deze man te volgen die hen riep aan de oevers van het Meer van Galilea. Een dwaasheid, zeggen ze nu misschien,  nu het avontuur tot een einde lijkt te zijn gekomen. Wat zal er van hen worden? Als je gaat stappen, moet je weten waar je heen wil. Voor de leerlingen is het een compleet raadsel, zoals het soms ook voor ons is, en het is hier dat Jezus oproept tot diep geloof. 

Als alles goed gaat, als de ander aangenaam en sympathiek is, dan is geloven gemakkelijk. Maar als de situatie problematisch is, als je angstig bent, als je vriend een vijand wordt, wanneer deuren sluiten, ook bekende deuren, als het dagen en dagen regent, wanneer je lichaam je in de steek laat, als leugens regeren samen met alle domheid die daarmee gepaard gaat: waar is het geloof dan? 

Vaak zeggen we dan "Ik geloof niet meer ". Maar juist in deze moeilijke situaties, een verplichte rustdag waarin geen rust gevonden wordt, een geduld dat zo vaak beproefd wordt dat het uitgeput raakt, energie die zoek is, klinken de woorden van Jezus: de weg, de waarheid, het leven. Dit wordt ons geschonken, niet als de vrucht van onze inspanningen, onze intelligentie of onze wil, niet als het doel van onze daden en onze aanspraken. Het zal onverwacht en gratuit worden gegeven aan allen die het willen ontvangen, ook aan hen die zich verloren voelen, de verliezers, de verslagenen. Want "de weg, de waarheid en het leven" zijn niet zo maar woorden, zij zijn Iemand, mysterieus aanwezig. Als wij in de put zitten, komt “Hij”, als bij wonder, ons redden.  En net wanneer we het niet meer verwachten, dan gebeurt het: een ontmoeting, een nieuw project, een oplossing en, voorbij de dood, hopen we,  Verrijzenis. 

Lezingen van de dag:

  • Hand.13, 26-33: Vervolg van Paulus’rede
  • Joh.14, 1-6: Ik ben de weg, de waarheid en het leven

Crédit photo : iStock / Cavan Images

Een heer staat niet boven zijn dienaar 

Version française ci-dessous

Mark Butaye

Lees ik het juist : « Een heer staat niet boven zijn dienaar » ? (Joh.13, 16-20)  

Wij herinneren ons de eerste woorden van paus Franciscus tot de aanwezigen op het Sint-Pietersplein in Rome, de avond waarop hij het Petrusambt aanvaardde : «  Goede avond – bidt voor mij ». Hij buigt en wacht. Stilte. Gekozen en aangesteld om mensen te leiden en te inspireren vraagt hij onder het gebed van het volk te staan. De anderen worden mijn kracht. Zij brengen mij voor God. Ik ontvang mijn dienst. Ook de dominicaanse traditie tekent de taak van een prior als caritas aan de broeders.  Augustinus schreef reeds in zijn Regel : aan elke broeder zal de overste tegemoet komen naar diens behoefte. De creativiteit van de dienaar zal erin bestaan te zoeken hoe de andere tot recht, ontplooiing en leven komt. Net zo min als liefde kan ook dienstbaarheid niet domineren. Zij zou verstikken en ontaarden. Zij ontvangt haar werking en kracht uit diegene op wie zij zich richt. Zij ontvangt haar talent en buigt voor die gave. Wie zijn voeten laat wassen, zijn wonde aanbiedt, hulp zoekt, uit alle vormen van dood wil opstaan, wordt de bron waaruit ik leef. Wellicht daarom verbindt Jezus alle gezag op aarde aan broederlijke dienst. Helemaal in de lijn van wat hijzelf ontvangen heeft. Aan geen status, titel of eer klampt hij zich vast, zegt Paulus. Hij is aan de mens gelijk geworden. In zijn spoor past geen meester-knecht verhouding zoals onze samenlevingen zo vaak voortbrengen. De dienaar heerst niet en maakt zich ook niet ondergeschikt. Dienst brengt dichterbij. Dienen verhoogt gever en ontvanger. « Zalig jij, als jij ernaar handelt »  (Jn.13,17).  Veeleisend blijft het echter wél.  

Mark Butaye o.p.

Lezingen van de dag:

  • Hand.13, 13-25: Paulus’rede te Antiochië
  • Joh.13, 16-20: Het Schriftwoord moet vervuld worden

Le maître n'est pas au-dessus de son serviteur

Mark Butaye

Nous nous souvenons des premiers mots du Pape François aux personnes présentes sur la place Saint-Pierre à Rome, le soir où il avait accepté le ministère pétrinien : "Bonsoir - priez pour moi". Il s' incline et attend. Silence. Choisi et désigné pour diriger et inspirer le peuple, il demande à être sous la prière du peuple. Les autres deviennent ma force. Ce sont eux qui m'amènent devant Dieu. Mon service, je le reçois. La tradition dominicaine elle aussi définit la tâche d'un prieur comme la « caritas » aux frères.  Saint- Augustin l’écrivait déjà dans sa Règle : qu’ à chaque frère le supérieur pourvoie à ses besoins. La créativité du serviteur consistera à chercher comment l'autre obtiendra son droit, son développement, la vie. Tout comme l'amour ne peut pas dominer, le service non plus. Il suffoquerait et dégénérait. Il reçoit sa mission et sa force de celui à qui il s’ adresse. Son talent, il le reçoit et il s'incline devant ce don. Celui qui se fait laver les pieds, offre sa blessure, cherche de l'aide, veut se relever de toutes les formes de mort, celui-là devient la source où je puise. C'est peut-être la raison pourquoi Jésus lie toute autorité sur terre au service fraternel. C’est tout à fait en accord avec ce qu'il a reçu et vécu lui-même. Il n’ a pas revendiqué de rang, titre ou honneur, dit Saint Paul. Il est devenu semblable à l'homme. Dans son sillage, il n'y a pas de relation maître-serviteur telle que nos sociétés en produisent si souvent. Le serviteur ne gouverne pas et ne se subordonne pas non plus. Servir rapproche l’un à l’autre. Servir élève serviteur et receveur. « Béni sois-tu, si tu agis en conséquence » (Jn.13,17). Mais fais gaffe, cela reste exigeant quand-même.  

Mark Butaye o.p. 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 13, 13-25
  • Ps : 88, 2-3, 21-22, 25.27
  • Évangile : Jn 13, 16-20

Crédit photo : iStock / Indécision

Rien ne va plus... Cependant !

Nederlandse versie hieronder

Alain Letier

Dans les textes qui précèdent immédiatement les lectures de ce jour, rien ne va plus. Toute référence à la foi chrétienne est proscrite car il vaut mieux bien se faire voir en ne s’affichant pas ouvertement croyant en Dieu (Jn 12, 43) ou en prenant un homme pour Dieu (Ac 12, 22). 

Aujourd’hui en Belgique, il faut prendre acte que, dans un contexte de société sécularisée et de séparation des pouvoirs entre l’église et l’état, la religion n’ impose plus sa conception de la vie et du vivre ensemble. D’ailleurs des organisations politique, sociale, syndicale, d’éducation permanente, de jeunesse se questionnent  et/ou suppriment toute référence explicite au christianisme. Pour autant est-ce que rien ne va plus ? 

Lees meer

Eerlijke twijfel

Version française ci-dessous

Kiran Joy

Alfred Lord Tennyson schreef: "Er schuilt meer geloof in eerlijke twijfel, geloof me, dan in de helft van de geloofsbelijdenissen." Het addertje zit 'm in de eerlijkheid van iemands twijfel. Zoals de twijfel van Nathanael: "Kan er iets goeds voortkomen uit Nazareth?" De eerlijkheid van die twijfel spoorde hem aan om te gaan zien en geloven. Een twijfel met openheid om te zoeken. In tegenstelling tot de twijfel van de vele Joden die naar Jezus kwamen, die te lui waren om te zoeken en alleen maar wilden dat Jezus hun comfortabele waarheden zou vertellen die hen niet van streek zouden maken. De ironie is dat Jezus het hun al vele malen had verteld; maar zij wilden het niet geloven, omdat zijn waarheid niet gemakkelijk was. Hoe gemakkelijk is onze geloofsbelijdenis? Hoe eerlijk is onze twijfel? 

Lezingen van de dag:

  • Hand.11, 19-226: Ook verkondiging aan de Grieken
  • Joh.10, 22-30: Ik en de Vader zijn één

Doute honnête

Kiran Joy

Alfred Lord Tennyson a écrit : "Il y a plus de foi dans le doute honnête, crois-moi, que dans la moitié des croyances". Le piège ne réside-t-il pas dans l'honnêteté de nos doutes ? Comme le doute de Nathanael : "Est-ce que quelque chose de bon peut sortir de Nazareth ?". L'honnêteté de son doute l'a en réalité incité à voir et à croire. Son doute avait une ouverture pour chercher et rechercher… Au contraire du doute de nombreux Juifs de son temps, trop paresseux pour chercher, et qui voulaient seulement que Jésus leur dise des vérités confortables qui ne les bouleverseraient pas. L'ironie est bien que Jésus le leur avait déjà dit plusieurs fois…  Cependant, ils ne voulaient pas le croire, car sa vérité n'était pas facile à entendre. Quant à nous, notre confession de foi est-elle facile ? À quel point notre doute est-il honnête?  

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 11, 19-26
  • Ps : 86, 1-3, 4-5, 6-7
  • Évangile : Jn 10, 22-30 

Crédit photo : iStock / Indécision

Bon appétit !

Nederlandse versie hieronder

Marie Pascale Crèvecoeur

« Qui étais-je moi pour empêcher l’action de Dieu ? » Ac 11, 17 

Pierre avait déjà eu bien des surprises quand il suivait Jésus. Mais depuis sa résurrection, tout est plus surprenant encore. A commencer par le matin de Pentecôte où de timoré qu’il était il se mit à parler avec une audace incroyable. Ce qui lui arrive ce jour-là est vraiment déconcertant. Un bon juif sait ce qu’il est permis de manger et ce qui est interdit. Et voilà que Pierre a une vision : le Seigneur l’invite à une table où tout est comestible, pur et impur confondus : Lève-toi et mange, bon appétit. En bon juif, avec sa spontanéité habituelle, Pierre répond : « Certainement pas, Seigneur, jamais je n’ai fait cela et jamais je ne le ferai. Manger de tout, cela ouvre la porte aux repas avec les non-juifs, cela non plus je ne l’ai jamais fait, impossible ! » Désormais tout est pur, Pierre, et tu peux manger avec n’importe qui car Jésus le bon pasteur est venu pour que tous aient la vie en abondance. Quoi de plus nourrissant pour l’âme qu’un repas partagé… A peine le temps de digérer cette nouveauté en théorie que le cas pratique se présente et à l’instant même... 

Pierre est à Jaffa au bord de la Méditerranée et surprise : trois inconnus se présentent, venant de Césarée à 63 km de là. Au  nom de Corneille, un officier romain, donc d’un non-juif, ils viennent chercher Pierre. Vas-y lui dit l’Esprit Saint et sans hésiter. Le non-juif a eu la vision d’un ange et lui a obéi, il désire être sauvé. Pierre ouvre la bouche pour évangéliser mais décidément Dieu est pressé. La foi suffit et voilà que l’Esprit Saint en personne descend sur Corneille et ses compagnons, qui s’enivrent de Lui, exactement comme au jour de la Pentecôte...On pourra manger ensemble, aujourd’hui et demain, partout. Devant les purs qui le lui reprochaient, Pierre s’est défendu en racontant une expérience qui le dépasse, irrésistible…  

Devant ceux qui nous questionnent sur notre foi, qu’offrons-nous comme expérience nourrissante ? Que recevons-nous comme plat consistant de la part d’inconnus qui s’éveillent à la foi ? 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 11, 1-18
  • Ps : 41, 2-3 ; 42, 3, 4
  • Évangile : Jn 10, 1-10  

Smakelijk!

Marie-Pascale Crèvecoeur

"Wie was ik om Gods handelen tegen te houden?” Handelingen 11:17 

Petrus was al vaak verrast geworden toen hij Jezus volgde. Maar sinds de Verrijzenis, is alles nog verrassender. Te beginnen met de ochtend van Pinksteren, toen die schuchtere man met een ongelooflijke vrijmoedigheid begon te spreken. 

En wat  er daarna met hem gebeurde is zeker zo verbazingwekkend.  

Een goede Jood weet wat men mag eten en wat verboden is. En nu heeft Petrus een visioen: de Heer nodigt hem uit aan een tafel waarvan alles, rein en onrein,  mag gegeten worden is: Sta op en eet, smakelijk. Als een goede Jood antwoordt Petrus met zijn gebruikelijke spontaniteit: "Zeker niet, Heer, dat heb ik nooit gedaan en dat zal ik ook nooit doen. Alles eten opent de deur naar maaltijden met niet-joden, dat heb ik ook nooit gedaan, onmogelijk! “ 

Maar nu is alles rein, Petrus, en je kunt met iedereen eten, want Jezus, de goede herder, is gekomen opdat allen zouden  leven in overvloed. Wat is er voedzamer voor de ziel dan een gezamenlijke maaltijd...  

Petrus heeft nauwelijks de tijd om deze nieuwe zienswijze te verwerken of de praktijktest dient zich reeds aan …  

Hij is in Jaffa aan de Middellandse-Zeekust en plots komen er drie vreemdelingen opdagen, afkomstig uit Caesarea, 63 km verderop. Zij komen namens  Cornelius, een Romeins officier, een niet-jood dus, Petrus halen. “Ga," zegt de Heilige Geest tegen hem,” en aarzel niet”.  

De Romein had een visioen gehad van een engel en hij gehoorzaamde want hij wilde gered worden. Petrus wilde beginnen prediken, maar God had duidelijk haast. Het is voldoende dat je gelooft en de heilige Geest zelf daalt neer op Cornelius en zijn metgezellen, die overweldigd worden door Hem, net als op de dag van Pinksteren... 

Wij kunnen samen eten, vandaag en morgen, overal. Tegenover de “reinen” die hem verwijten maakten, verdedigde Petrus zich door te vertellen over die ervaring die hem te boven ging, onweerstaanbaar... 

Wat bieden wij degenen die ons vragen stellen over ons geloof, als voedzame ervaring?  

Wat ontvangen wij als een hartig gerecht van hen die tot geloof komen?

Lezingen van de dag:

  • Hand.11, 1-18: Aan de heidenen is bekering geschonken
  • Joh.10, 1-10: Ik ben de deur van de schapen

Crédit photo : 

Ik geef eeuwig leven aan mijn schapen…

Version française ci-dessous

Marie-Jeanne Dylst

Bij Johannes 10,22-24 lezen wij dat Jezus deze woorden zegt als Hij in Jeruzalem is, in de tempel en  ze hem vragen of Hij de Messias is…  

“Als u de Messias bent, zeg het ons dan ronduit.” (Johannes 10, 24). Jezus antwoordt, maar zonder het woord Messias te gebruiken, dat bij zijn toehoorders nogal geladen is met heel wat verschillende verwachtingen.  

Hij gebruikt het beeld van de herder, de traditionele figuur van de Davidische Messias.  

De tijdgenoten van Jezus waren vertrouwd met het beeld van een herder… 

Voor ons is dat veel minder vertrouwd… het is belangrijk te weten welk beeld zij hadden van een herder… 

Lees meer

Cannibales du Christ

Nederlandse versie hieronder

Laurent Mathelot

La parole rude qui scandalise ici l’auditoire et même les disciples du Christ, c’est l’injonction qu’il vient de donner, quelques versets plus haut, de manger sa chair et de boire son sang pour avoir la vie éternelle. On comprend l’étonnement de son auditoire.  

C’est d’ailleurs une accusation qui sera reprise par les détracteurs des Chrétiens au sein de l’Empire romain : outre l’inceste, l’adoration d’un dieu à tête d’âne, les meurtres rituels qu’ils pratiquent, ce sont des cannibales qui mangent de la chair et boivent du sang humains. 

Notons que le dogme de la présence réelle ne dit pas autre chose : c’est bien le corps du Christ que nous recevons en nourriture à l’Eucharistie ; ce à quoi nous répondons assez – peut-être trop – facilement « Amen. »  

Qu’est-ce que manger le corps du Christ ?  

Pour qu’il y ait chair à manger et sang à boire, il faut qu’il y ait agneau sacrifié – c’est le propos théologique de Jean. Il s’agit donc de se nourrir – et donc de vivre – du sacrifice et de la mort du Christ.  

C’est la lecture littérale qui scandalise, se nourrir de la chair, de la vie d’autrui. D’abord l’idée de cannibalisme au sens littéral, mais toutes les formes d’anthropophagie, toutes les occasions qu’a l’homme d’être un vampire pour autrui : vampirisme économique dont la pauvreté dans le monde est le signe le plus criant ; vampirisme psychologique et affectif lorsqu’on abuse de quelqu’un, vampirisme physique quand on épuise l’énergie de ceux alentour.  

Autre interprétation scandaleuse, manger la chair du Christ dans le sens de se mettre dans sa peau, de prendre physiquement sa place, d’assumer le rejet, les humiliations, les souffrances et la mort – de vivre dans sa chair, d’éprouver les sentiments qu’il éprouve, à chaque crucifixion. En un mot, d’avoir son Esprit.  

« C’est l’esprit qui fait vivre, la chair n’est capable de rien. » 

On peut tout prendre au Christ : sa vie, son corps, son sang, il a l’Esprit qui rend vie. Nous ne sommes pas les cannibales du Christ, nous sommes les héritiers de son dépouillement charnel dans l’Esprit Saint.  

— Fr. Laurent Mathelot OP

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 9, 31-42 
  • Ps : 115, 12-13, 14-15, 16ac-17 
  • Évangile : Jn 6, 60-69 

Kannibalen van Christus

Laurent Mathelot

In Jo.6, 53-54 konden we lezen hoe Jezus tegen zijn volgelingen zei dat zij zijn vlees moesten eten en zijn bloed drinken om het eeuwige leven te verwerven.  Deze harde woorden choqeerden niet alleen de toehoorders, maar ook de leerlingen van Jezus. Wij kunnen hun verbazing heel goed begrijpen.  

Het was trouwens deze uitspraak die als  beschuldiging werd overgenomen door de tegenstanders van de christenen in het Romeinse Rijk: naast incest, het aanbidden van een god met een ezelshoofd, en de rituele moorden die zij pleegden, waren zij  blijkbaar  ook nog eens  kannibalen die mensenvlees aten en mensenbloed dronken. 

Laten we er ons van bewust zijn dat het dogma van de Werkelijke Aanwezigheid niets anders zegt: het is inderdaad het lichaam van Christus dat we als voedsel ontvangen in de Eucharistie en waarop we heel gemakkelijk - misschien te gemakkelijk - "Amen" antwoorden.  

Maar wat betekent :  het eten van het lichaam van Christus?  

Om vlees te kunnen eten en bloed te kunnen drinken, moet er een offerlam zijn - dat is theologisch het punt van Johannes. Het gaat er dus om zich te voeden met - en dus te leven van - het offer en de dood van Christus.  

Maar het is de letterlijke lezing die choqueert : zich voeden met het vlees,  met het leven van een ander. We denken hierbij aan kannibalisme in de letterlijke zin, maar ook  aan alle vormen van het eten van mensen, alle mogelijkheden die de mens heeft om een vampier te zijn voor anderen: economisch vampirisme, waarvan armoede in de wereld het meest flagrante teken is; psychologisch en emotioneel vampirisme wanneer men iemand misbruikt, fysiek vampirisme wanneer men de energie van de mensen om zich heen uitput.  

Een andere interpretatie die choqueert is het vlees van Christus eten in de zin van in zijn schoenen te gaan staan, fysiek zijn plaats in te nemen, afwijzing, vernedering, lijden en dood op zich te nemen - in zijn vlees te leven, de gevoelens te ervaren die Hij bij elke kruisiging had. Kortom, om te leven in zijn Geest.  

« Het is de geest die leven geeft, het vlees is tot niets in staat » (Jo.6, 63). 

Wij kunnen alles van Christus nemen: zijn leven, zijn lichaam, zijn bloed, Hij heeft de Geest die leven geeft. Wij zijn geen kannibalen van Christus, wij zijn erfgenamen van zijn lichamelijke ontlediging in de Heilige Geest.  

Lezingen van de dag:

  • Hand.9, 31-42: Opwekking van Tabita 
  • Joh.6, 60-69: Heer, naar wie zouden wij gaan?

Vous vivez de la vie du Christ !

Nederlandse versie hieronder

Geneviève Linder

« Son amour pour nous c’est montré le plus fort ; que tous les peuples chantent sa gloire » 

Les Actes des Apôtres nous montrent Saul déterminé à persécuter les disciples de Jésus, des hommes et des femmes qui cheminaient en suivant le message évangélique. Sur la route, il rencontre Jésus vivant : « Saul, pourquoi me persécutes-tu ? » 

Nous aussi, nous sommes ces hommes et ces femmes, parfois persécutés parce que nous sommes le Corps du Christ, les membres de son Corps. Si Jésus nous invite avec insistance à manger sa chair et boire son sang, offerts à sa passion pour libérer l’humanité, c’est pour que nous puissions entretenir cette relation intime avec Lui. Vivre de sa vie et participer à la vie éternelle.  

« L’Eucharistie est une marque d’amitié donnée par Dieu, un rendez-vous entre deux amis. L’Eucharistie, c’est comme un ami qu’on ne peut pas voir encore à cause de l’obscurité de la nuit, mais dont on tient déjà  la main . »  Bx J-J. Lataste. 

De quel plus beau cadeau pouvons-nous rêver ? 

Alors avec le psalmiste, reconnaissons que : « Son amour pour nous c’est montré le plus fort ; que tous les peuples chantent sa gloire » (Ps 116). 

Que la lumière et l’amour de Jésus ressuscité nous protègent et nous guident tout au long de notre chemin de vie. 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 9, 1-20
  • Ps : 116, 1, 2 
  • Évangile : Jn 6, 52-59  

Je leeft door Christus!

Geneviève Linder

In de Handelingen van de Apostelen ontmoeten we Saul, vastbesloten om de leerlingen van Jezus te vervolgen, mannen en vrouwen die leefden volgens de boodschap van het evangelie. Onderweg ontmoet hij de levende Jezus die hem vraagt: "Saulus, waarom vervolg je Mij?  

Ook wij zijn die mannen en vrouwen, die soms vervolgd worden omdat wij het Lichaam van Christus zijn, leden van zijn Lichaam. Als Jezus ons aanhoudend uitnodigt om zijn vlees te eten en zijn bloed te drinken, vlees en bloed geofferd om de mensheid te bevrijden, dan is dat opdat wij deze intieme relatie met Hem zouden kunnen onderhouden: zijn leven leven en delen in het eeuwige leven.  

"De eucharistie is een teken van vriendschap door God gegeven, een ontmoeting tussen twee vrienden. De Eucharistie is als een vriend die we door de duisternis van de nacht nog niet kunnen zien, maar wiens hand we al vasthouden.” (J.J. Lataste).  

Kunnen we van een mooier geschenk dromen?  

Laten wij dan met de psalmist bidden: “Loof de Heer, alle volken, prijs Hem, alle naties. Omdat Hij bij ons zijn goedheid getoond heeft; de trouw van de Heer houdt in eeuwigheid stand” (psalm 117) 

Moge het licht en de liefde van de verrezen Jezus ons beschermen en ons leiden op onze reis door het leven.  

Lezingen van de dag:

  • Hand.9, 1-20: Bekeringsverhaal van Saulus 
  • Joh.6, 52-59: Mijn vlees is echt voedsel 

Crédit photo : iStock / ipopba

Mens, durf te leven!

Version française ci-dessous

Richard Steenvoorde

De beelden van oorlog en geweld stellen deze Paastijd ons geloof danig op de proef. Hoe kunnen we ons verheugen in de opstanding, als we dagelijks geconfronteerd worden met de dood en vernietiging? Je zou bijna geneigd zijn om te denken dat het prediken van naastenliefde geen enkele zin heeft in een tijd waarin we geen naastenliefde kunnen brengen. 

Lees meer

En avant toute !

Nederlandse versie hieronder

Didier Croonenberghs

« Je vous l’ai déjà dit : vous avez vu, et pourtant vous ne croyez pas. » 

Combien de fois ne devons-nous pas répéter les choses pour être entendu ? Quel que soit le type de relation —en couple, en famille, en communauté, au travail— il nous faut sans cesse remettre l’ouvrage sur le métier. Répéter ! Toujours répéter ! Ne dit-on pas que l’enseignement est l’art de la répétition ? Il est clair que nous avons toutes et tous certaines difficultés de rétention, de mémoire. N’oscillons-nous pas entre un nécessaire devoir de mémoire et un légitime droit à l’oubli ? Pourquoi alors oublions-nous si souvent ce qui est essentiel, pour  retenir plutôt ce qui est éphémère et a peu d’importance ? Regardons nos vies : il y a tant de choses que nous oublions et que nous délaissons —des engagements, voire des proches— et tant de promesses que nous ne tenons pas !  

« Je vous l’ai déjà dit ! » nous dit le Christ, dans le discours du Pain de Vie. Il ne s’agit en rien de culpabiliser, mais peut-être de se rappeler cette évidence : la vie se comprend d’une part en regardant en arrière, en relisant nos histoires, en retenant ce qu’il y a de plus heureux, tout en tournant la page de ce qui a été plus douloureux. D’autre part, pour vivre la vie pleinement —pour la manger et même la dévorer— celle-ci vie doit être vécue en regardant en avant ! Vers l’inconnu. Vers l’intranquillité du manque et de l’incertitude. Et lorsqu’on regarde vers l’avant d’une telle manière, il nous faut nécessairement tourner la page à certaines histoires, au risque peut-être d’oublier parfois l’essentiel… Voilà pourquoi il est bon de réentendre ce qui est le plus important ! A chacun de nous, quelle que soit son histoire, de réentendre ce que nous avons peut-être déjà trop entendu —et redécouvrir nos proches— comme si c’était la première fois ! Alors, ce qui est « paralysé et boiteux » en nous pourra être guéri. Et il y aura dans notre vie « une grande joie » ! 

Lectures du jour :

  • 1re lect. : Ac 8, 1b-8 
  • Ps : 65, 1-3a, 4-5, 6-7a
  • Évangile : Jn 6, 35-40 

Volle kracht vooruit!

Didier Croonenberghs

"Ik heb u reeds gezegd: gij hebt gezien, en toch gelooft gij niet."

Hoe vaak moeten we dingen herhalen om gehoord te worden? In elk type relatie - een koppel, een gezin, een gemeenschap, het werk - moeten we steeds weer dingen blijven herhalen. Herhaal! Altijd herhalen! Zegt men niet dat lesgeven de kunst van het herhalen is? Het is duidelijk dat we allemaal problemen hebben met het opslaan van gegevens, met ons geheugen. Schommelen wij niet tussen een noodzakelijke plicht om te herinneren en een legitiem recht om te vergeten? Waarom vergeten wij dan zo dikwijls wat essentieel is en onthouden wij in plaats daarvan wat vluchtig en van weinig belang is? Laten we eens naar ons leven kijken: er zijn zoveel dingen die we vergeten en verwaarlozen - verplichtingen, zelfs geliefden - en zoveel beloften die we niet nakomen!  

"Ik heb het u reeds gezegd", zegt Christus ons in de rede over het Brood des Levens. Hij wil ons hierbij waarschijnlijk geen schuldgevoel aanpraten maar misschien wil Hij ons even herinneren aan deze vanzelfsprekendheid: enerzijds begrijpen wij het leven door terug te kijken, door onze ervaringen te herlezen, door de gelukkigste momenten te bewaren en de bladzijde van de pijnlijkste om te slaan. Anderzijds, om het leven ten volle te leven - om het te eten en ten volle te proeven – moeten wij in dit leven vooruit  kijken! Op weg naar het onbekende, de rusteloosheid en onzekerheid. En als we vooruitkijken, moeten we noodzakelijkerwijs de bladzijde van bepaalde verhalen omslaan, misschien met het risico dat we soms het essentiële vergeten... Daarom is het goed om opnieuw te horen wat het belangrijkste is!  

Het is aan ieder van ons, ongeacht zijn of haar geschiedenis, om opnieuw te horen wat we misschien al te vaak gehoord hebben - en onze geliefden te herontdekken - alsof het de eerste keer was! Dan kan wat in ons "verlamd en kreupel" is, genezen worden. En dan zal er in ons leven  "grote vreugde"  zijn! 

Lezingen van de dag:

  • Hand.8, 1-8: Verkondiging van de Blijde Boodschap
  • Joh.6, 35-40: Al wat de Vader Mij geeft, zal tot Mij komen

Crédit photo : iStock / Orla

De Heer is aan de leerlingen verschenen

Version française ci-dessous

Marcel Braekers

"Het belangrijkste dat ik u heb doorgegeven, heb ik op mijn beurt ook weer ontvangen: dat Christus voor onze zonden is gestorven, zoals in de schriften staat, dat hij is begraven en op de derde dag is opgewekt, zoals in de Schriften staat, en dat hij is verschenen aan Kefas en vervolgens aan de twaalf leerlingen." (1 Kor. 15, 3-5)

Dit is een van de zeldzame plaatsen dat Paulus verwijst naar wat hij van anderen heeft gehoord. In de Galatenbrief schrijft hij dat hij na zijn verlichting naar Arabia ging om te verkondigen. Pas na drie jaar trok hij op naar Jeruzalem en verbleef hij enkele weken bij Petrus, door hem Kefas genoemd (Gal. 1,15).  Wat hij hoort vertellen behoort dus tot de oudste belijdenissen omtrent de verrezen Jezus.

Lees meer

Le serpent a menti

Nederlandse versie hieronder

Myriam Tonus

"Fais-moi la grâce de ta loi(Ps 119, 29b) 

Loi, commandement, préceptes : autant de mots qui sonnent mal à nos oreilles d’hommes et de femmes épris de liberté, rétifs à tout pouvoir de domination. Si Dieu enferme nos vies dans un ensemble de prescriptions, si notre rapport à lui est placé sous le signe de l’obéissance et de la soumission, alors comment le voir autrement que comme un parent abusif, un créateur jaloux tel que le décrit… le serpent au livre de la Genèse ?   

Lees meer

Verrijzenis gaat niet over ontsnappen aan het leven, maar over levend worden

Version française ci-dessous

Kiran Joy

Hoe zijn de afgelopen twee weken voor jou geweest? Heb je verrijzenis gezien en ervaren in je leven? Twee weken geleden vierden we de dag van Jezus' opstanding. Twee weken geleden werd de steen weggerold, het graf leeg bevonden en werd Jezus levend gezien. Maar voelen we ons nu meer levend?  

Vaak maken we zo'n ophef over de verrijzenis dat het moeilijk is het in ons eigen leven te herkennen. We zoeken en verwachten dat de verrijzenis iets groots is. Misschien is dat het probleem. Misschien is het daarom soms moeilijk om de verrijzenis in ons leven hier en nu te herkennen. 

Lees meer

Wees niet bang zegt Jezus ons: geloof ,verkondig, bid.

Version française ci-dessous

Dries Ghesquiere

Waar mensen samenleven daar is men het wel eens oneens, zo kregen de eerste christenen ook onderling conflict. 

Het conflict tussen christenen van joodse oorsprong en christenen die Grieks spreken, vindt zijn wortels in cultuurverschillen en in het feit dat men alleen solidair blijkt te zijn met hen die dezelfde taal spreken. 

De twaalf apostelen reageren hierop door zeven mensen aan te stellen die zich bezig houden met het bedienen (diakens) van alle armen, zodat er voor hen meer tijd vrij komt om het woord van God te verkondigen. 

Lees meer

Courage ! Que ton cœur soit ferme !

Nederlandse versie hieronder

Michel Linder

"Courage ! Que ton cœur soit ferme ! (Ps 27 (26), 14) 

Comme cet Évangile est proche de nous ! Voici donc Jésus entouré à nouveau d’une grande foule de gens dont pas mal de « malades » qui savent que Jésus guérit, mais qui tous commencent à avoir faim. Et comme Dieu connaît les besoins des hommes Il va d’abord s’occuper de leurs besoins matériels : les faire manger tout simplement. C’est un geste basique - comme Dieu qui nourrit son peuple au désert – mais un geste d’amour.

Lees meer

Wat de doorslag geeft

Version française ci-dessous

Patrick Lens

Het geloof doorgeven is niet gemakkelijk. Het is niet meer zo evident, ook niet in christelijke families. Maar we mogen niet vergeten dat dit eigenlijk nooit evident is geweest. Er was een geweldige weerstand in het Jeruzalem waar Jezus kort voordien ter dood werd gebracht. Alhoewel de leiders van het volk de wonderen zagen die door de handen van de apostelen geschiedden, was er een sterke weigering. Toegegeven, de boodschap was ook niet gemakkelijk om te horen, nl. dat er één was opgestaan uit de doden. Maar de tekenen in zijn Naam waren onweerlegbaar. Waarom blijven weigeren? De weerstand was niet louter rationeel. Waarom blijf je dit werk doen, verkondiging gesteund door tekenen van genezing en bevrijding? Al die tegenstand, van eigen mensen? Het antwoord is niet: fanatisme, want zowel de boodschappers als de boodschap zelf waren kwetsbaar.

Lees meer

Le doigt dans le pot de confiture

Nederlandse versie hieronder

Laurent Mathelot

"Dieu a tellement aimé le monde qu’il a donné son Fils unique, afin que quiconque croit en lui ne se perde pas." 

Le jugement de Dieu est une notion difficile pour certains d’entre nous. Beaucoup n’acceptent pas le regard d’autrui sur leur existence, qu’ils aient eu à souffrir jadis de jugements injustes ou qu’ils aient une piètre image d’eux-mêmes. Et personne n’aime être pris le doigt dans le pot de confiture.  

La notion de jugement est tellement difficile pour certains qu’ils souhaiteraient l’évacuer du christianisme : Dieu ne jugerait finalement pas. Le texte d’aujourd’hui ne dit-il d’ailleurs pas « Dieu a envoyé son Fils dans le monde, non pas pour juger le monde, mais pour que, par lui, le monde soit sauvé » ? Pourtant, si on est attentif, par la suite, en contraste à sa personne – « la lumière est venue dans le monde » – le Christ rend effectivement un jugement. Qu’il ne soit pas venu pour juger, certes, mais jugement il y a.  

Lees meer

Hoe kan de Geest in mij geboren worden?

Version française ci-dessous

Jef Schoenaerts

Rabbi Jezus, 

Ik kom naar jou toe omdat ik iets niet begrijp of juister omdat ik jóu niet begrijp. Jij wordt door veel volksgenoten op handen gedragen: ze ervaren jou als een godsman.  Je zegt wel dat je niet gekomen bent om Wet en Profeten af te schaffen, ze zelfs tot vervulling te brengen maar ondertussen ondermijn je wel grondig de geloofsbeleving van zoveel pelgrims door net in deze paastijd het offerritueel in de tempel grondig te verstoren.   Je brengt goedmenende gelovigen in vertwijfeling door te beweren dat het strikt naleven van de vertrouwde regels niet is wat Jahweh van ons vraagt.  Zo tast je het gezag aan van ons, de farizeeërs, die voorhouden dat je een gerechte wordt als je trouw volgt wat de Tora voorschrijft.  

Waar wil je eigenlijk heen? Waar gaat het jou eigenlijk om? Hoe kan het wat jij voorhoudt? 

Lees meer

Ne pas s'arrêter en chemin !

Nederlandse versie hieronder

Jean-Pierre Binamé

"Ceux-ci prêchèrent partout, le Seigneur agissant avec eux et confirmant la parole par des signes qui l'accompagnaient." 

Ce passage (Mc, 16, 15-20) conclut la deuxième finale de l'évangile de Marc, un ajout tardif reconnu cependant comme pleinement fidèle aux Evangiles. Il est mis dans la bouche de Jésus une demande pressante ressentie par tous ceux chez qui il est né à nouveau d'une autre vie qui ne finit pas: poursuivre sa tâche, ne pas s'arrêter en chemin, aller dans le monde entier pour faire connaître sa bonne nouvelle, à toute la création, aux hommes comme à tout ce qui vit sur terre.  

Lees meer

Thomas’ weg naar geloven

Version française ci-dessous

Marcel Braekers

Het was een geweldige samenkomst met begeesterende toespraken en aangrijpende getuigenissen. Er werd gedanst en geroepen, visioenen openden nieuwe horizonten, er was ruimte voor dromen en fantasie. Arme luizen deelden hun niets met rijke burgers. Kreupelen, daklozen, tandeloze oudjes, allen zaten ze gelukzalig rond de feesttafel. Brood en wijn werden rondgedeeld, er was genoeg voor iedereen. Een nieuwe tijd was aangebroken…   

Zo stel ik mij voor dat die eerste christenen zich voelden toen ze doordrongen van de Geest geloofden dat Jezus niet ten onder was gegaan maar leefde in de Vader en als inspirerende Kracht was teruggekeerd. Hoe moest je dit zeggen? Een bijzonder woord schoot hen te binnen. ‘Verrijzenis. Jezus is opgericht in Licht door Diegene waarover hij had getuigd en hij is op een nieuwe manier bij ons.’ De donkere, neerdrukkende tijd was voorbij. De angst geleden, de nacht had plaats gemaakt voor een stralende morgen. 

Lees meer

La Clé de Dieu

Nederlandse versie hieronder

Philippe Cochinaux

"Allez dans le monde entier. Proclamez l’Évangile à toute la création." 

Cette proclamation, pour être crédible, se vit d’abord vis-à-vis de nous-mêmes.  En effet, comme les disciples du Christ, nous avons à travailler notre manque de foi et la dureté de notre cœur, communément appelée la sclérocardie.  Cette dernière est une maladie mortelle car elle tue en son sein toute proclamation de l’Évangile.  Forts de cette conversion intérieure, il est alors temps de nous mettre en route pour partir à la rencontre de tous ceux et celles de qui nous nous faisons proches.  Il est alors heureux de découvrir que cette proclamation n’est pas un exercice de rhétorique ou encore une volonté de chercher à convertir celle ou celui à qui je m’adresse.

Lees meer

Werpt het net uit, rechts van de boot, daar zal je iets vangen

Version française ci-dessous

Francis Akkara

Stel je voor dat we op reis zijn en we moeten door een woestijn. Plotseling, halverwege de reis, realiseren we ons dat we geen water meer over hebben. We beginnen dorst te krijgen. In het begin lijkt het draaglijk. Maar als de verzengende hitte het water uit ons lichaam trekt, gaan we wanhopig op zoek naar water. En als we dan eindelijk water krijgen in een oase, is het alsof we weer leven na net de dood in de ogen te hebben gekeken. We beginnen de essentiële elementen in het leven te waarderen. Toen Jezus gekruisigd werd en stierf aan het kruis, zagen de leerlingen het einde van het leven-gevende water van Jezus. Zij geloofden dat Jezus hen er doorheen zou leiden, maar halverwege verliet Hij hen.

Lees meer

De la peur à la joie

Nederlandse versie hieronder

Pierre-Paul Boulanger

"La paix soit avec vous." 

Dans ce passage de l’Évangile de Luc, Jésus apparait au milieu de ses disciples. Cette apparition, c’est le Christ en chair et en os. Car sans cela, sa résurrection ne montrerait pas qu’elle est victoire de l’amour sur la mort, la mort du Fils de Dieu incarné. Il ne serait qu’esprit. Mais c’est bien la mort, du corps et de l’esprit, que le Christ a vaincu par sa résurrection. « Touchez-moi. » Son corps, ce n’est pas un corps embelli. C’est son corps meurtri, avec ses mains et ses pieds transpercés. Il nous démontre ainsi que sa mort est bien réelle, que sa fidélité à l’incarnation est allée jusqu’au bout de son humanité, solidaire ainsi de la nôtre. Il glorifie par là-même ce corps, vivant, mort et vivant à nouveau.

Lees meer

Ben jij die tweede reisgezel?

Version française ci-dessous

Paul Caroen

De eerste heette Kleopas. Ben jij die tweede? Niet? Ben jij niet zwaar teleurgesteld

  • In het uitblijven van de vestiging van Gods rijk op aarde?
  • In de verstarde hedendaagse kerk?
  • In het egocentrisme van deze materialistische maatschappij?

Heb jij het intussen opgegeven en heb je Jeruzalem de rug toegekeerd?
Hebben die teleurstellingen misschien ons zicht vertroebeld, zodat wij Hem niet meer erkennen?
Willen wij samen eens nagaan wat in het begin over Hem geschreven werd?
Hebben we dat wel goed begrepen?

Lees meer

Trois petites phrases de bonheur

Nederlandse versie hieronder

Dominique Olivier

"Femme, pourquoi pleures-tu ?" (Jn 20, 13 et Jn 20, 15)

Qu’est-ce qui a fait se lever Marie-Madeleine au matin de Pâques ? Plutôt que de rester au fond de son lit dans le chagrin et la peur, le dégoût et l’abandon, le « à quoi bon » ? Que peut-il lui rester en tête de ces derniers jours sordides ? Violences, brutalités, traitements inhumains, inégalités, injustices, trahison, faux témoins, oppression, mensonges et ...chagrin immense. Ces mots font étrangement écho à notre actualité.

Lees meer

Opstaan uit berusting

Version française ci-dessous

Bernard De Cock

De Nederlandse dichteres Ellen Warmond schreef: “Wat hebben wij onszelf toch aangedaan, dat dit klaar ligt onder de tong, een laf en weerzinwekkend woord: berusting; dat dromen verloederen tot vetgemeste gewoontedrinkers.”

We horen vandaag Petrus in zijn pinkster-toespraak te Jeruzalem enthousiast vertellen over de opstanding van Jezus uit de doden. Een mondvol woorden die voor zovelen niks meer zeggen. Berusting komt dan in de plaats, zich neerleggen bij het onvermijdelijke, het is nu eenmaal zo, dood is dood. Ik kan natuurlijk zo sterk bezig zijn met mijn eigen dood en de (on)mogelijkheid erna voort te leven, dat ik het niet meer zie: de opstanding uit de dood is vooreerst een sociaal gebeuren. Opstand uit totale oorlogsvernietiging, opstand uit etnische zuiveringen, opstand uit discriminatie en geweldpleging, opstand uit een cultuur van rijken nog rijker en armen nog armer, opstand tegen grenzeloze vernietiging van de schepping. Tegen dat soort dood verzet het evangelie zich. Tegenover de macht van de dood die zegt: ‘Ik pak jouw leven tot mijn profijt’ staat het evangelie van Jezus, dat zegt: ‘Ik geef mijn leven aan jou opdat jij leve!’ En die dwaasheid zal, bij God, de ware wijsheid zijn!

Lees meer

Paasdag

Version française ci-dessous

Anton Milh

Beste broeders en zusters,

Elk woord in de heilige Schrift kan onverwachts binnenkomen als een woord van genade. Daarom wil ik u aanmoedigen om bij uw persoonlijke Bijbellezing niet enkel stil te staan bij de grote verhaallijnen, maar ook bij woorden of formuleringen die ogenschijnlijk zonder al te veel belang zijn. Misschien zeggen ze ons op het eerste zicht niet veel, maar door verdere meditatie of studie, of door bepaalde gebeurtenissen in ons eigen leven, kunnen ze plots een andere, verdiepte betekenis krijgen. Neem nu de beschrijving van wat de twee discipelen zien die na Maria Magdalena bij het graf aankomen. De eerste – de jongste en dus de snelste – durft het graf niet te betreden, maar werpt toch een blik en ziet er de linnen doeken liggen die het lichaam van Jezus hadden omwikkeld. Petrus – ouder en trager, maar ook een stoere visser – durft wel binnen te gaan, ziet eveneens de doeken liggen, “maar ook hoe de doek die het hoofd van Jezus had bedekt, niet bij de andere doeken lag: hij was opgerold en lag helemaal apart.” Is deze zakelijke beschrijving, als van een plaats delict, slechts een detail? Nee. De kerkvaders en de middeleeuwse theologen gaan aan deze passage niet voorbij, maar becommentariëren deze expliciet.

Lees meer